Karwiany – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie wrocławskim, w gminie Żórawina.
Dawne nazwy miejscowości to: Karwiani - 1536 r., Karawany - 1571r., Karwan - 1577r., Korwan - 1579r., Kerbain - 1630r., Carnau - 1642r., Carwayn - 1666-67., Carwan - 1678r., Carowane - 1743r., Carwane1748r., Carowane oraz Carwane - 1795r., Karowane - 1818r., 1830r., Carowahne - 1871r. i1876r.,1902 r. i później do 1937 r., odtąd do 1945 r. - Karaben. Od 1945 r. - Karwiany i oboczności: Karawany, Krowiany (rzadko).
Wg Rosponda pierwotnie nazwa etniczna Karwi-any tj. "ludzie pochodzący z karwi"; w języku staropolskim karw=" wół stary ciężki, częste przezwisko. Forma karben była sztucznym tworem administracyjnym.
Pierwotnie wieś należała do klasztoru augustianów na piasku we Wrocławiu. W 1536 r. liczyła 18 łanów. Na przełomie XVI w., a także póżniej była dzierżawiona. W 1572 r. wymieniony jest Albert Rzepka z Karwian, który zapisał testamentarnie dochody z dzierżawy klasztorowi na Piasku. W roku 1593, 1595 i 1597 w księgach parafialnych kościoła w Ołtaszynie, do którego Karwiany przynależały, są wzmiankowani dzierżawcy wsi. Dotyczy to również Adama Woyewodę pochodzącego z Karwian fundatora antypodium dla kościoła parafialnego. Ze wsi pochodził dzierżawca Matthes Maruna pochowany 1629 r. przy kościele ołtaszyńskim. Miejscowość figuruje w testamencie Sigismonda Siegfrieda kanonika katadralnego z Wrocławia pod datą 1642 r. Patronami kościoła (kolatorami) w Ołtaszynie byli następujący dzierżawcy Karwian: Georg Woyewoda (wymieniony w księgach parafialnych 1648 r., 1666 r. i 1678 r.) i Adam Woyewoda, po śmierci ojca(wzmianka z 1723 r.) gospodarujący na 3-łanowym gospodarstwie. Syn Adama, Jakub Woyewoda, po śmierci ojca w 1628 r. został tutejszym sołtysem (utonął w Ślęzy w 1772 r.). W rękach klasztornych wieś dotrwała do sekularyzacji w 1810 r. Następnie zakupił ją niejaki Obermann, który figuruje jako właściciel w 1830 r. W 1845 r. wieś należała do Tschirschky'ego z Kątów Wrocławskich. Sołectwo funkcjonuje niezależnie nadal od lat 70-tych XIX w. do 1921 r. w rękach rodziny Klosse ( 1876 r. Johanna Helene Klosse, z domu Schreyer, potem jej syna Gottfrieda Wilhelma), odtąd należy do Kurta Kopllera, który posiada je do 1937 r., a zapewne także później do 1945 r. Wykształcone wkrótce po sekularyzacji, zapewne dzięki tradycji dzierżawy, dobra chłopskie są kolejno w rękach Wilhelma Kirchnera, Dawida Lindnera, Ottona Streckenbacha i dra Ullricha.